“Een man weet niet wat ie mist, pas als ze er niet is…” in mijn hoofd hoor ik de ietwat rauwe stem van Huub van der Lubbe. Ik denk terug aan de momenten waarop de tekst van dat lied me extra aanspreekt: een vriendje dat je net niet genoeg waardeert, of als het ineens ‘uit’ is en je denkt “wacht maar, hij komt er nog wel achter!”. Wat meestal niet zo was natuurlijk, maar op dat moment troost biedt. Een mooie insteek. Maar nu, heeft de tekst voor mij ineens een dubbele lading.

Voor sommige gescheiden ouders went het nooit, het moment dat je je kind moet missen. Ik heb het altijd gezien als een soort ‘noodzakelijk kwaad’. Samen blijven met de vader was geen optie, dan is dit wat overblijft. Niet leuk, maar realiteit. En uiteraard is het voor mij een stuk beter te behappen nu we niet langer praten over halve weken, maar over één weekend per twee weken. Bovendien vind ik het belangrijk dat hun vader een grote rol blijft spelen in hun leven, dat ze tijd samen doorbrengen.
Ik moet eerlijk toegeven dat de dagen dat Tije en Mara bij hun vader zijn soms bijna voelen als een cadeautje: even tijd voor mijzelf, genieten van de vrijheid in een weekend zonder kinderen. Al heeft Hanne daar met haar komst natuurlijk de zeer welkome roet in het eten gegooid. Wat ik eigenlijk wil zeggen: ‘elk nadeel heb zijn voordeel’. De invloed die deze regeling op mijn leven heeft vind ik daardoor prima te behappen.

Omdat Mara en Tije elkaar de laatste tijd voortdurend in de haren zitten hebben we besloten om ze wat meer tijd ‘uit elkaar’ te geven. Heel bewust kiezen we ervoor om de weekenden af te wisselen: als Tije bij zijn vader is, is Mara hier. En uiteraard andersom. Daarmee krijgen ze allebei ook wat meer individuele aandacht. Zoals ik verwacht vinden ze het zelf ook een fijn idee. Wat ik niet verwacht is de impact die deze nieuwe verdeling van de weekenden met zich mee brengt. Want de weekenden die Tije bij zijn vader is brengen… en ik vind het bijna schandalig dat ik dit opschrijf… een soort vanzelfsprekende rust met zich mee.

Als hij er niet is… dan lijkt de rest van het gezin als een perfecte puzzel in elkaar te grijpen. Het samenzijn: geen stress, geen gedoe… vooral lol, een echte eenheid. Ik schrik ervan, het doet pijn, stemt mij verdrietig. Ik word boos op mezelf. Zou ik zijn afwezigheid niet als een gemis moeten ervaren?

Maar het voelt alsof ik even adem kan halen, meer lucht heb, tot rust kan komen. Alsof ik kan uitblazen nadat ik minutenlang mijn adem heb ingehouden, eindelijk die knellende pumps kan uitschoppen na er een dag op van hot naar her te hebben gesjouwd.

En dan besef ik dat het niet zozeer te maken heeft met Tije, maar meer met de weerslag die zijn gedrag heeft op ons gezin. De stempel die hij op dit moment drukt op iedereen om hem heen. Alles draait om Tije en zijn grillen, om zijn buien.
Het is niet zo dat we op onze tenen lopen, maar ontspanning is er niet bij. Zijn onrust wordt onze onrust. Wat we wel en niet doen wordt ongemerkt in grote mate bepaald door zijn gedrag. Het opvangen, het zoeken en vooral de zorg zit in elk aspect van ons dagelijks leven vervlochten. De verademing is niet zozeer dat hij er niet is, maar dat we even de zorg van ons af kunnen zetten.

Maar met het afruimen van de eettafel komt op zondagavond de onrust. Niet de onrust die Tije met zich meedraagt, maar een eigen onrust, helemaal alleen van mezelf. Het moment dat ik weet dat hij onderweg is naar huis. Waarop ik besef dat hij wel lang genoeg is weggeweest. Want hoewel het heerlijk was om even op adem te komen, even goed uit te blazen. Na elke uitademing is inademen weer nodig.

En dan komt hij binnen. Ik sluit hem, compleet met dikke winterjas en punthoofd, in mijn armen. Dan is mijn puzzel compleet, klopt de wereld weer… omdat hij er weer is!

Eva (36) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al op jonge leeftijd vertoont haar zoon kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker beginnen te rinkelen, vindt zij hierin lang geen erkenning. Na een heftig schooljaar waarin haar zoon bijna onherkenbaar veranderd lijkt, is begeleiding thuis gestart. Inmiddels de diagnose ASS gesteld. Waar thuis voorzichtige stappen worden gezet, lijkt de situatie op school helaas steeds lastiger te worden.
Voor de website van ParASSchute schrijft zij om de week een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat. In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.