Je legt een deel van de zorg voor je kind in handen van derden. Twijfels druk je weg: Je mag er toch op vertrouwen dat de leerkracht – de professional – weet wat hij of zij doet. De zorg uitgesproken, de signalen gezien en, heel belangrijk, er zijn (nog) voldoende mogelijkheden. In november wordt mijn zorg dan misschien niet van tafel geveegd, maar wel ergens achter in een kast geparkeerd. Ze weten wat ze doen, toch?

Ruim twee maanden later wordt er aan de bel getrokken: de alarmbel! “We zitten met onze handen in het haar!”, zo krijgen we van de leerkracht te horen. Ik merk thuis wel dat Tije niet beter in zijn vel zit dan twee maanden geleden, maar deze enorme omslag van de leerkracht verbaast mij toch een beetje. Op mijn ladder zitten er tussen ‘nog genoeg handvatten’ en ‘met de handen in het haar’ nog aardig wat sporten.

Tije vindt sociaal onvoldoende aansluiting met de andere kinderen in de groep, hij komt niet tot werken, hij blijkt niet in staat om het programma zoals dit in de klas wordt aangeboden mee te draaien. Er wordt ons dringend verzocht om begeleiding aan te vragen. Ik weet niet wat er overheerst: de teleurstelling of de voldoening. Ik voel me meer gehoord nu, maar tegelijkertijd besef ik dat ze de situatie in november flink hebben onderschat. In hoeverre wordt Tije daar de dupe van? Wat ik in ieder geval heel positief vind, is dat de vader van Tije nu van de leerkracht – in weinig subtiele bewoording – te horen krijgt dat er nu toch echt stappen moeten worden ondernomen.

Aanmelden bij de gemeente is de eerste stap in het traject. Er wordt een gezinscoach aangesteld, die bij ons thuis langskomt om de behoeftes in kaart te brengen, en vervolgens een traject voor de komende periode uit te stippelen. Bas steigert in eerste instantie, “moet er dan echt iemand hier thuis komen”. Volgens mij zien we in onze gedachten allebei een strenge dame voor ons, die met een ‘clipboard’ in haar handen elke vierkante centimeter van ons huis inspecteert. In het belang van Tije denken we er uiteraard niet aan om dit te weigeren, zelfs al het daadwerkelijk zo zou gaan.

Enkele weken later verschijnt een vrolijke dame op de drempel (zonder clipboard!) en met een kop thee erbij bespreken we de situatie. Wat fijn om gehoord te worden! Nog fijner is het dat zij, met haar expertise, op hetzelfde spoor zit als wij. Waar mijn vermoedens over ASS de afgelopen tijd steeds sterker zijn geworden, erkent ook zij deze signalen. Ze geeft aan dat diagnostisch onderzoek zinvol lijkt, en daarnaast een intelligentieonderzoek. Ze stelt voor dat er een zogenaamde ‘gespecialiseerde gezinscoach’ komt voor begeleiding thuis. (*zucht* nog iemand in huis). “Heeft school de schoolbegeleidingsdienst inmiddels al ingeseind?”… dat weet ik eigenlijk niet, heb ik zelf helemaal niet aan gedacht. Maar het lijkt mij logisch dat school, aangezien ze zo ‘met hun handen in het haar zitten’, alle beschikbare middelen inzet om weer grip te krijgen op de situatie.

Op school bespreek ik met één van de leerkrachten de opmerking over de schoolbegeleidingsdienst. De leerkracht verzekert mij dat ze dit gaan opstarten.

De weken gaan voorbij, soms kruipend, soms vliegend. Wat constant blijft is de tegenzin waarmee Tije naar school gaat. De onmacht die de leerkrachten ervaren wordt steeds duidelijker, meerdere malen word ik gebeld of ik Tije op kan komen halen, omdat hij moe zegt te zijn, of omdat het ‘gewoon’ niet meer gaat. Met name één van de twee leerkrachten blijkt de situatie niet meester: “als je nu niet doet wat ik zeg, dan bel ik je moeder dat ze je moet komen halen!”, krijgt Tije te horen. En dat hoor ik niet van Tije, dit krijg ik van de leerkracht zelf te horen. Hieruit blijkt voor mij niet alleen haar onmacht, maar vooral haar onkunde: pedagogisch gezien vind ik dit echt onverantwoord. Als blijkt dat de betreffende leerkracht komend schooljaar niet langer aan school verbonden zal zijn, besluiten we hier verder niets mee te doen: we steken onze energie liever in Tije, dan in de negativiteit van het indienen van een klacht.

De ‘ongelukjes’ (vooral poep, soms plas) zijn tegenwoordig meer regel dan uitzondering. We kunnen er echter geen regelmaat in ontdekken. De agressieve buien van Tije zijn toegenomen, steeds vaker niet alleen verbaal, maar ook fysiek. De stevigheid van deuren en trappen wordt wekelijks op de proef gesteld, de buren hebben hun televisie waarschijnlijk standaard op een hoger volume gezet. De rozengeur gaat schuil achter een flinke haag met doorns, de maneschijn nauwelijks zichtbaar door de dikke bewolking.

En ineens is het einde van het schooljaar daar. Het schooljaar lijkt letterlijk door mijn vingers te zijn geglipt. Ik kijk terug op een periode van onrust, gemiste kansen, machteloosheid en verdriet. Op school is er sinds november nauwelijks iets veranderd. De situatie eerder verslechterd dan verbeterd. Thuis zijn inmiddels de eerste stappen gezet. Op het schoolplein krijg ik een sprankeltje hoop: Tije heeft vanaf volgend schooljaar een nieuwe leerkracht: één fulltime leerkracht, binnen de school diegene met de meeste expertise waar het ASS betreft, die structuur en duidelijkheid biedt, waar meerdere kinderen met (kenmerken van) ASS de afgelopen jaren bij floreerden. Daar klamp ik me voor nu aan vast, een sprankje hoop: volgend schooljaar wordt het beter!

---

Eva (36) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al op jonge leeftijd vertoonde haar zoon kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker begonnen te rinkelen, vond zij hierin lang geen erkenning. Na een heftig schooljaar waarin haar zoon bijna onherkenbaar veranderd lijkt, is begeleiding opgestart en staan ontwikkelings- en intelligentieonderzoek gepland. Voor de website van ParASSchute schrijft zij om de week een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat.

In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.

---