Een thuiszitter! Hopelijk en waarschijnlijk tijdelijk, maar toch: een thuiszitter. Een jongen waarvoor op zijn oude vertrouwde school ineens geen plek meer is. De weken vullen zich met gesprekken en gepieker, mijn rol wisselt van moeder tot juf. Opties verkennen en ondertussen Tije enige structuur bieden in deze onverwachte weldaad van vrije dagen. Het is belangrijk dat hij wat tot rust gaat komen, maar voor mij minstens zo belangrijk dat hij dit niet gaat zien als een beloning voor zijn gedrag. Dit is immers wat hij al het hele schooljaar wil: niet meer naar school. En dus benadruk ik voor hem dat dit iets tijdelijks is, probeer hem zelfs nog wat schoolwerk te laten maken. Vul zijn dagen gedurende de schooluren met leerzame activiteiten.
Vanuit de schoolbegeleidingsdienst is er een adviseur aangesteld om te helpen zoeken naar de volgende stap, en om Tije weer naar school te krijgen. De adviseur begeleidt in eerste instantie de gesprekken op de huidige school. Na het eerste overleg hebben we onofficiële toestemming om Tije een periode thuis te houden. De adviseur benadrukt dat het belangrijk is dat er een plan komt. Dat niet alleen duidelijk wordt op welke school Tije verder gaat, maar dat de behoeftes van Tije en de mogelijkheden van de school ook zoveel mogelijk op elkaar aansluiten.
De adviseur heeft zich ingelezen, en stelt dat hij het Tije zo zou gunnen dat het hem zou lukken binnen het regulier onderwijs. Hij ziet de komende maanden als een kans om hier meer zicht op te krijgen. We zoeken daarom bewust naar een school waar meer structuur is (hopelijk meer expertise) en als het even kan, een kleinere klas. We hebben – zo hoor ik – “de mazzel” dat het toegekende arrangement nog niet is ingezet. Nu kan het worden toegewezen aan de nieuwe, nog te kiezen, school. Mazzel? Nou ja, in de categorie #omdenken misschien. Het zal altijd de vraag blijven of het anders zou zijn verlopen als het arrangement tijdig zou zijn aangevraagd en ingezet.
Op de vraag wat mijn idee is ten aanzien van een volgende school kan ik duidelijk zijn. Ik denk dat het voor een leerkracht in het regulier onderwijs een flinke kluif, zo niet een onmogelijke taak is om Tije te begeleiden. Ik betwijfel de haalbaarheid. Ik denk dat hij het best tot ontwikkeling kan komen in een veilige omgeving: op het SBO. Maar het SBO is voorlopig geen optie: er is geen plek, bovendien nemen zij eigenlijk op dit moment van het schooljaar ook liever geen nieuwe leerlingen aan. We zoeken nu naar een voorlopige oplossing. Het SBO als mogelijkheid meer dan ooit in ons achterhoofd aanwezig.
Vanuit mijn werk heb ik enig zicht op te scholen in de regio. Dat maakt het overleg over de mogelijke vervolgstappen misschien niet direct makkelijker, maar wel efficiënt. Een aantal scholen kunnen wat mij betreft direct van de lijst. Omdat ik deze keuzes goed kan onderbouwen, zijn ze daarmee ook van de baan. De concrete vervolgstap is nu dat de adviseur diverse scholen gaat benaderen, de situatie en de mogelijkheden gaat bespreken. Zo brengt hij de opties die er nu zijn in kaart. Vervolgens zullen wij op gesprek gaan bij de scholen van onze keuze, en hebben zowel de betreffende scholen als wijzelf, de mogelijkheid om daarna te besluiten of we het wel of niet zien zitten.
Ook het aanbod van de huidige school voorbij: starten in de andere middenbouw-groep. Hoewel de adviseur ook behoorlijk wat haken en ogen ziet aan dit idee, is het in zijn ogen zeker een optie. Waar het de directeur en de IB-er van school betreft is dit de enige goede optie want “als het niet lukt, en hij moet volgend schooljaar naar het SBO, dan heeft hij voor niets helemaal opnieuw moeten wennen op een andere school”. Het is misschien maar goed dat de adviseur hier eerder reageert dan ikzelf. Hij benadrukt dat dit zeker moet worden meegenomen in de afweging, maar dat Tije op een andere school, met een meer gestructureerde onderwijsvorm, het misschien wel kan redden. Omdat het reguliere onderwijs wat hem betreft altijd de voorkeur heeft boven het speciaal onderwijs, geeft hij aan dat we tot de keuze moeten komen die de grootste slagingskans biedt.
Hoewel de huidige school en ik hier voor het eerst in tijden weer op één lijn lijken te zitten: namelijk dat we sterk betwijfelen of Tije op het regulier onderwijs op zijn plek zit, valt de houding van school mij hier toch verkeerd. Wordt er niet juist uitgesproken dat Tije een kans op regulier onderwijs zo gegund is? Met eenzelfde houding waarmee hem een paar weken geleden vrij resoluut de deur wordt gewezen, wordt nu gesteld dat deze school , deze mogelijkheid de beste is. De adviseur benoemt dat hij andere mogelijkheden gaat verkennen, maar dat hij blij is dat we deze optie achter de hand hebben. Deze blijdschap is dan wel geheel en al op zijn persoonlijke titel.
En waar er over de toekomst nog veel onduidelijkheid is, wordt één ding mij deze dagen duidelijker dan ooit. Hoe heftig het voor Tije is geweest op school de afgelopen tijd, hoe zwaar de schooldagen voor hem hebben gewogen. Terwijl de verantwoordelijkheid van keuzes over de toekomst zwaar op mij weegt, is er bij Tije met het thuiszitten duidelijk een last van zijn schouders gevallen.
Eva (36) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al 
op jonge leeftijd vertoont haar zoon kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker beginnen te rinkelen, vindt zij hierin lang geen erkenning. Inmiddels de diagnose ASS gesteld. Terwijl haar gezin op de wachtlijst staat voor gespecialiseerde hulp, is er begeleiding vanuit de gemeente beschikbaar. Thuis worden er kleine stappen gezet maar op school wordt de situatie steeds slechter. Na een escalatie tussen haar zoon en zijn leerkracht, is er voor hem geen plek meer op school.
Voor de website van ParASSchute schrijft Eva om de week een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat. In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.
Parasschute 