Waar half Nederland vakantiefiles trotseert of op vliegvelden bivakkeert, bikkelen wij de eerste weken van de schoolvakantie door in en om het huis. Bas is nog aan het werk. We lopen allebei op ons tandvlees. We zijn op! Na een jaar vol onrust, schakelen en heftige emoties. Al weken wacht elke avond de man met de hamer, tikt mij zodra de kinderen op bed liggen steevast een stuk de grond in. Heb ik eindelijk mijn handen vrij, tijd voor mijzelf, kan ik niet anders meer dan laveloos op de bank hangen. Voor Bas geldt zo ongeveer hetzelfde. Misschien is het de zomervakantie, het wegvallen van al het moeten? Of simpelweg het resultaat van de slijtageslag die de afgelopen maanden zijn gebleken.

Ik heb enorm veel bewondering voor Bas. Hij werkt niet alleen hard, maar zodra hij thuis is, ís hij er ook echt. Vooral voor de kinderen. Misschien niet de ideale vader, maar er toch echt heel dichtbij. Al ben ik misschien niet erg objectief. Eén van de dingen die ik het meest in hem bewonder is hoe hij zich heeft opgeworpen als vaderfiguur voor Tije en Mara. Een relatie met een moeder van twee is niet niks. En als de oudste dan Autisme blijkt te hebben, en dit zich als een rode draad door alles in het dagelijks leven weeft… dat is nogal iets. Ik denk dat dit op veel relaties een stempel drukt, zo niet op alle… In ieder geval op de onze.

Na de komst van Hanne heb ik Bas er nooit op kunnen betrappen dat hij onderscheid maakt tussen de kinderen, biologisch of aangenomen. Ze zijn hem alle drie even lief. Hij geeft ze aandacht, maakt plezier met ze, en kan ze ook alle drie met regelmaat achter het behang plakken. Geen onderscheid! Bij Bas niet, maar bij mij wel. Ik vind het moeilijk als hij op de kinderen moet passen omdat ik een avondje weg ga, baal ervan als hij de zorg op zich moet nemen. Waar het in het geval van Hanne toch een soort van vanzelfsprekend is dat ik een beroep doe op Bas, voel ik me waar het Tije en Mara betreft, nogal eens bezwaard. En dit is helemaal iets van mij hoor, geen vezel in het lijf van Bas zal dit denken, laat staan zeggen!
Maar… ieder mens heeft zijn grens.

Ik schrijf weinig over de ‘poeperij’ van Tije waar we met regelmaat mee te stellen hebben. Het is immers een weinig smakelijk onderwerp. Helaas kunnen wij het thuis niet zo makkelijk vermijden: broekpoepen is een veelvoorkomend probleem. Volle broeken en dit zelf niet (willen?) opmerken draagt niet bij aan een positieve harmonie binnen ons gezin, of aan een schoon huis. We zoeken naar oorzaken, naar manieren om hiermee om te gaan en hopen op een oplossing. Vooralsnog kunnen we zelf niet echt een patroon ontdekken.

Na anderhalve poepvrije week, is het vanmorgen toch weer mis. Een volle onderbroek en opgedroogde korrels in de badkamer: heel vies! Aangezien de dames ook wakker zijn, en een peuter die erdoor banjert mij geen optie lijkt, geef ik Tije wat hij nodig heeft. Ik zeg hem dat hij het zelf op moet ruimen, iets wat hij doorgaans redelijk goed kan. Hij doet zo het voorwerk en ik kan het zodra het beter uitkomt zelf echt schoonmaken. Terwijl ik de dames aan het ontbijt zet, is ook Bas wakker geworden. Blijkbaar heeft Tije zijn taak niet erg netjes volbracht en staat Bas bijna met zijn blote voeten in de poep. En daarmee is zijn grens bereikt.

Eenmaal beneden boze woorden, en ik snap dat hij ervan baalt. Dat doe ik ook, maar ik heb helaas nog niet uitgevogeld hoe ik op twee plaatsen tegelijk kan zijn. En daardoor ben ik er nog niet aan toegekomen om de badkamer te controleren. Maar voor Bas is de maat nu (even) vol, en dat laat hij niet alleen mij, maar ook Tije weten.

De machteloosheid die ik voel is enorm. Ik weet dat Tije hier niet veel aan kan doen, weet ook dat ik er niets aan kan doen… maar ik ben er de oorzaak van dat Bas in deze positie zit. Hij hoeft niet, hij kan weg, heeft eigenlijk geen enkele verplichting. Hij heeft een keuze… ik niet! Ik zit vast omdat het nu eenmaal op elke mogelijke manier mijn kinderen zijn. Omdat ik weet dat ik altijd, ALTIJD, voor mijn kind zal kiezen. Welke consequentie dit ook voor mijzelf met zich meebrengt.

Bas vertrekt naar zijn werk, de emoties op zijn gezicht weerspiegelen de wanhopige storm die in mij raast. We slikken allebei woorden in. Spreken ze niet uit omdat we er anders later spijt van hebben. Ze blijven hangen in de lucht tussen ons in. Heftige woorden die de rest van de dag moeten blijven sudderen, een dag die nu beheerst wordt door schuldgevoel en onmacht. Dat ik Bas meesleep in mijn ‘shit’. Het besef dat ik Bas zoveel meer gun dan dit: viezigheid en stress. Omdat ik hem dit, uit liefde voor hem het liefst wil besparen. Het beseft dat de vermoeidheid en alle strijd zijn weerslag heeft op onze draagkracht, op onze relatie, op ons leven. De liefde die maakt dat ik hem wil beschermen, dezelfde liefde is die maakt dat ik dat niet kan, omdat ik niet zonder hem wil. De liefde die maakt dat wij hier ’s avonds samen over praten en het samen kunnen dragen.

Eva (37) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al op jonge leeftijd vertoont haar zoon Tije kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker beginnen te rinkelen, vindt zij hierin lang geen erkenning. Inmiddels de diagnose ASS gesteld. In het afgelopen schooljaar blijkt het regulier onderwijs onvoldoende passend. Na de zomervakantie zal de overstap naar het Speciaal Basisonderwijs worden gemaakt. Ondertussen staat het gezin op de lange wachtlijst voor gespecialiseerde begeleiding.
Voor de website van ParASSchute schrijft Eva om de week een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat. In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.