Ik sta aan de kant. Mijn zoon spartelt en zwemt, gaat steeds vaker kopje onder. “Zwem!”, schreeuw ik, “Zwemmen jongen, dat kun je!”. Maar hij lijkt het te zijn vergeten. Hij hoort me niet: zijn oren suizen van de woeste golven om hem heen. Ik steek mijn hand uit, maar ik kan niet bij hem. De reddingsboei  is gegooid, maar ligt doelloos achter hem. Net buiten zijn blikveld. Ik zie de woeste golven die van alle kanten op hem af komen. Als ik denk aan het gevaar van de onderstroom word ik misselijk van de angst, de onmacht. Ik wil er naartoe, zou het liefst zelf in het water springen, hem vastpakken en helpen. Hem met al mijn kracht veilig op de kant zetten. Maar dat kan ik niet. De golven zijn ín hem. Het water is zijn leven. Hij zwemt, spartelt, dreigt te verdrinken… in het leven.

Mijn blog gaat over mijn zoektocht naar handvatten, steun en rust. Over hoe ik mijn zoon kan (leren) bieden wat hij nodig heeft. Hoe ik kan zijn wie (en wat) hij nodig heeft, en hoe ik daarin toch mijzelf kan blijven. Hoe we als gezin hopelijk balans gaan vinden en sterker de toekomst in gaan! Ik deel mijn vreugde, verdriet, de pijn en de onmacht, mooie momenten voor wie zich er in kan herkennen of wil meeleven. Maar bovenal om al schrijvende alles op een rijtje te krijgen en het zelf te verwerken.

Eva (36) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al op jonge leeftijd vertoonde haar zoon kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker begonnen te rinkelen, vond zij hierin lang geen erkenning.        Na een heftig schooljaar waarin haar zoon bijna onherkenbaar veranderd lijkt, is begeleiding opgestart en staan ontwikkelings- en intelligentieonderzoek gepland.Voor de website van ParASSchute schrijft zij een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat.

In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.