De zomervakantie loopt op zijn eind. Ik kijk terug op de weken. Zes weken zijn voorbij gevlogen. Of eerlijk, voelt het meer alsof de dagen door mijn vingers zijn geglipt. De gezamelijke vakantie opgevuld met klusjes in en om het huis, en heel af en toe een dagje weg. Meer een vakantie naast, dan mèt elkaar. Al met al misschien niet de gezelligste zomer, maar wel een heel productieve: de to-do-klussenlijst een stuk korter en bovendien maken de bezoeken van de Gesper het tot een zomer van gesprekken, inzicht, zoeken en schakelen. Met in de rode draad die zij deze vakantie vormt, een aantal dikke knopen die inmiddels zijn doorgehakt.
Het nieuwe schooljaar staat voor de deur en dat brengt verandering. Tije heeft moeite met verandering, met schakelen, maar precies daarom pakken we het komende schooljaar toch net iets anders aan. Waar we het vorig schooljaar als een herfstblaadje alle kanten op zijn geblazen, proberen we nu wat voet aan de grond te krijgen, stand te houden.
De afgelopen weken heeft de Gesper meerdere gesprekken begeleid tussen de vader van Tije en mijzelf. Ik ben haar dankbaar. Ze heeft mijn frustraties weten te vertalen en uiteindelijk hebben we deze kunnen omzetten in beslissingen die misschien niet makkelijk zijn, maar uiteindelijk wel beter voor Tije. Ze heeft ons gedwongen niet te kijken naar het ‘meest wenselijke’, maar reëler: naar de meeste wenselijke haalbare situatie. Zo blijkt een co-ouderschap waarbij de zorg 50/50 verdeeld is niet langer haalbaar. De afgelopen maanden heb ik regelmatig ‘vliegende kiep’ moeten spelen, het ziet er naar uit dat dit de komende maanden eerder meer, dan minder zal worden. De Gesper helpt ons beseffen dat dit voor Tije erg veel onrust met zich meebrengt: het is niet duidelijk. We besluiten met ingang van het nieuwe schooljaar in te zetten op de veilige basis hier thuis, bij ons. De daadwerkelijke tijd die Mara en Tije met hun vader doorbrengen wordt minder, maar de momenten die ze daar hebben zullen beter worden ingevuld, met gerichte aandacht: kwaliteit boven kwantiteit.
Waar we dit eerder met Tije zouden hebben besproken, doen we dit keer weinig meer dan het aan hem vertellen. De Gesper heeft ons doen beseffen dat het een ‘volwassen beslissing’ betreft, dat wij hem hier verder niet in hoeven (en moeten!) betrekken. Tije is er uiteraard niet blij mee: weerstand overheerst zijn grote verdriet. Gelukkig zijn we hier dit keer beter op voorbereid. Ik besef nu dat hij tijd nodig heeft om dit te verwerken, dat we door deze weerstand heen moeten. Ik voel mee in zijn verdriet, maar ook hier sta ik machteloos. Ik kan niet meer doen dan er zijn voor hem, over anderen heb ik geen controle. Eerlijk gezegd is het voor mij ook wel prettig dat er meer structuur en duidelijkheid komt. Volgende week ga ik, na ruim twee jaar thuis, weer aan het werk, dan kan ik niet meer zomaar alles opvangen.
Niet alleen thuis wordt het anders. Ook op school is er verandering: een nieuwe juf, een nieuw lokaal, een frisse wind? Ik denk even terug aan één van de laatste weken van het afgelopen schooljaar: toen hij hoorde dat hij na de zomervakantie een nieuwe juf en – voor hem belangrijker – een nieuw klaslokaal zou krijgen. Aan het verdriet en de frustratie die volgde toen de spullen van het ene naar het andere lokaal moesten worden verhuisd: “Maar mama, alle spullen gaan mee hè, de kasten met alle werkjes, meer dan TWEEHONDERD werkjes!” en hoe we toen weer terug bij af waren.
Aan het begin van de zomervakantie stel ik mijzelf weinig doelen, maak weinig plannen. Ik heb slechts één (bescheiden?) wens. Ik hoop dat de zes weken rust en vrijheid Tije helpen om met een fris koppie aan het nieuwe schooljaar te beginnen. Dat we op zijn minst enige buffer op kunnen bouwen waar we de eerste weken van het nieuwe schooljaar op kunnen teren. Helaas besef ik dat dat niet is gelukt: het gemopper begint zodra het woord school valt.
Tije begroet het nieuwe schooljaar met weerstand. Wij staan paraat, voeten stevig op de grond. Met een voorspelbaar thuis(voor zover mogelijk), een nieuwe juf met een frisse blik en onze Gesper paraat voor advies en begeleiding. Voorbereid op een frisse najaarswind, hopen dat de echte storm uit blijft!

____________________________________________________________

Eva (36) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al op jonge leeftijd vertoonde haar zoon kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker begonnen te rinkelen, vond zij hierin lang geen erkenning. Na een heftig schooljaar waarin haar zoon bijna onherkenbaar veranderd lijkt, is begeleiding opgestart en staan ontwikkelings- en intelligentieonderzoek gepland. Voor de website van ParASSchute schrijft zij om de week een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat.
In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.

_____________________________________________________________