Het moment van het jaar waarop iedereen terugkijkt op het jaar dat bijna voorbij is, vooruitblikt op het frisse jaar dat voor ons ligt. Zo’n nieuw jaar krijgt vooral betekenis doordat wij dat er zelf aan geven: de nostalgie, de goede voornemens, het’ onbeschreven blad’ dat wacht. Concreet verandert het weinig. Toch is het een moment waarop de datum van meer betekenis lijkt. Een soort peildatum… eentje die bij blijft.
Een jaar geleden zet ik mijn twijfels over het voorgestelde begeleidingstraject opzij en verstuur de aanmelding voor de gespecialiseerde hulpverlening. Er lijkt immers geen andere optie voorhanden. Ik heb dan nog geen weet van de extreem lange wachttijden of van de statische aanpak. Ik ben bereid om alle hulp, die ons geboden wordt, aan te pakken. Ik vraag mij niet af of deze vorm van begeleiding passend is voor ons gezin of aansluit bij het voortraject. Sterker nog, ik besef niet eens dat dat een vraag mag zijn, misschien zelfs een zinvolle afweging is. Laat staan dat ik weet of en welke keuze ik hierin heb.
Het jaar begint met een bezoek aan de school voor Speciaal Basisonderwijs. Ik wil de onrust die dit toekomstbeeld bij mij oproept een plek geven, mijn vooroordelen loslaten. Ik wordt ontvangen met een verhaal dat rust geeft en een positief toekomstperspectief biedt. Na dit bezoek ben ik ervan overtuigd dat Tije hier op school op zijn plek zou zijn. Dat het Speciaal Basisonderwijs, of specifiek deze school, een mogelijke optie is voor de toekomst is niet langer spannend of onwenselijk, sterker nog het voelt als de juiste weg.
Al snel volgt een onverwachte stroomversnelling. Niet eentje van groei en ontwikkeling, waar ik bij aanmelding voor het begeleidingstraject op hoop. In plaats daarvan, vallen wij de diepte in. De frustratie en prikkels winnen en Tije is niet langer welkom op school. Dit alles brengt bij hem direct rust, maar voor mij nemen de zorgen en de zorg toe. Ik probeer zijn dagen te vullen, terwijl mijn dagen zich vullen met gesprekken en de zoektocht naar een nieuwe school.
Hoewel we allemaal beseffen dat de kans dat Tije het op het reguliere onderwijs gaat redden heel klein is, wordt hem die kans zo gegund. We maken de keuze die op dat moment het beste lijkt. Een school waar twee bevlogen leerkrachten hem op alle mogelijke manieren proberen te begeleiden. Maar waar ook snel duidelijk wordt hoeveel er kapot is. Als er kans is op herstel, zal dit een lange weg zijn. Te lang voor de periode die ons voor de zomervakantie nog rest.
En zo staat de eerste helft van het jaar in het teken van keuzes, van verdriet, van ‘van kwaad naar erger’. Voel ik wat mijn mannetje zo nodig heeft, maar kan ik hem dat niet bieden. Geen gespecialiseerde begeleiding, geen veiligheid en vertrouwen op school. Ik voel zijn pijn. Voel hoe ik mijn eigen kind steeds minder herken in de frustratie en de woede die hem zo beheerst.
Maar de tweede helft van het jaar klimmen we langzaam iets omhoog. Het begeleidingstraject begint en Tije start op het Speciaal Basisonderwijs. Al snel wordt Tije duidelijk gemaakt wat hier van hem wordt verwacht en langzaam zien wij hoe hij hier steeds meer zijn plek vindt. Mijn gevoel dat school de grootste stressor is wordt gesterkt door de ontwikkeling die hij doormaakt. Met meer rust op en over school, komt ook (meer) rust thuis. En hoewel er op beide gebieden nog winst te behalen is, kunnen we op de basis die er nu staat het komend jaar stevig verder bouwen.
Aan het einde van het jaar komt er ook een einde aan de begeleiding van de Gesper. De gespecialiseerde gezinsbegeleiding neemt het over.
Ik gun haar bossen bloemen, kilo’s chocolade, maar kom uiteindelijk niet verder dan een welgemeend ‘Dankjewel’. Zonder haar was ik de afgelopen maanden nauwelijks doorgekomen. Zij is voor mij het toonbeeld van maatwerk: luisteren, kijken en samen zoeken naar wat past. Geen uitgebreide theoretische onderbouwing maar praktische oplossingen. Wat zij voor ons gezin heeft betekend, ontdek ik nu pas. Zij heeft zij precies geboden wat ik eigenlijk van de gespecialiseerde begeleiding verwacht. Ik ben ervan overtuigd dat ik met haar hulp in minder tijd had kunnen komen waar we nu staan. Zij was hier op het moment dat de hulpvraag het grootst was. Heeft met ons meegelopen, meegedacht, meegeleefd. Dat het nu zoveel beter gaat is te danken aan de basis die ik Tije dankzij haar heb kunnen bieden.
Na dit jaar van opvangen en puinruimen, van zoeken naar oplossingen en hoop, van kleine stapjes vooruit en flinke achteruit, maak ik de balans op. Waar staan wij nu, waar wil ik naartoe en heel belangrijk, hoe denk ik daar te kunnen komen. We hebben nog een lange weg te gaan. Wat ik vooral heb geleerd in dit jaar is dat het (vooralsnog) onmogelijk is om de regie uit handen te geven, het niet mogelijk is om even achterover te leunen. Want hoeveel expertise er ook wordt ingeschakeld, waar het mijn kind en mijn gezin betreft ben ik de expert. En hoezeer wij Tije willen bieden wat hij nodig heeft, wij zijn er ook nog.
Een jaar in het teken van onmacht: mijn kind zien afglijden en het niet kunnen stoppen, hulpbehoevend zijn terwijl je op een maandenlange wachtlijst staat. Een jaar van keuzes en frustraties, Maar ook een jaar van groei, veranderingen ongemerkt en geleidelijk ingesleten in onze gewoontes, ik zoveel verder blijk te zijn dan ik dacht. Ik durf nu meer op mijn eigen gevoel te vertrouwen en bij mijzelf te blijven. Mijn keuzes te maken vanuit mijn gevoel, met een scheutje gezond verstand.
En daarom kijk ik kritisch naar het begeleidingstraject en neem een proactieve houding aan. Ik volg dit traject omdat het mij geboden is, omdat dit de hulp is die aan mij is toegewezen, maar besef dat het passend maken van deze hulp aan mij is.
Eva (37) woont samen met haar vriend en drie kinderen: een zoon en twee dochters. Al op 
jonge leeftijd vertoont haar zoon Tije kenmerken van ASS. Hoewel alarmbellen bij haar steeds sterker beginnen te rinkelen, vindt zij hierin lang geen erkenning. Inmiddels de diagnose ASS gesteld. In het afgelopen schooljaar blijkt het regulier onderwijs onvoldoende passend. Tije is na de zomervakantie gestart op het Speciaal Basis Onderwijs. Na een maandenlange is nu ook de gespecialiseerde begeleiding opgestart.
Voor de website van ParASSchute schrijft Eva om de week een blog over het traject waar zij nu met haar gezin in gaat. In “Onder Moeders ParASSchute’ deelt zij haar zoektocht naar duidelijkheid, begrip, handvatten en rust.
Parasschute 